BENİM ŞİİRİM: HÜZN-Ü AŞK
HÜZN-Ü AŞK
İnsan irkilir artık bu yıkımdan
Gider;
Sevende sevmeyende gider.
Kimi için huzur,
Kimi için hüzün vaat eder.
Kokardı İstanbul!
Çöp kokardı,
Egzoz kokardı.
Ve bir zamanlar Tarih Kokardı!
Şimdi ne İstanbul kokar;
Ne de kokusunu arar!
İstanbul kalmadı
Kalanı da Kanalizasyon kokardı!
Sevilirdi mutluluk,
Sevilirdi eski sıkıntılar
Sevilirdi küçük sıkıntılar içinde gelen huzur!
İnsanı adam eden,
Ki bazısını insanlıktan mahrum eden;
Hapishane korkuluklarından daha çok!
Hak yemezdi insan;
Sadaka taşları vardı!
Dalga geçmezdi insan;
Hamal taşları vardı!
Sabrederdi, dert dinlerdi insan;
Binek taşları vardı!
Dua ederdi, Şükrederdi İnsan;
Çeşmeler ve Sebiller vardı!
Yaratılanı severdi yaratandan ötürü insan;
Kuş sarayları vardı!
Ve...
Bir zamanlar insanlar insandı,
Medeniyet vardı;
İstanbul vardı!
Gün gelince her şey oldu bitti.
Gökyüzü görünmez oldu,
Halbuki süper kahraman değildi.
Eski ,
Yeni
Tüm Medeniyetimiz
Ve Payitaht-ı İstanbul ;
Yaşanılamaz oldu!
Bizlere
Gezmeyi,
Bakmayı,
Dinlemeyi Öğrettiler
Ama;
Görmeyi,
İdrak etmeyi,
Önünde durduğumuz İstanbul'un derdini dinlemeyi Öğretmediler!
Gök delindi,
Gökdelenlerle.
Görmez olduk.
Aklımız karıştı,
Bol bol gayrimenkullerle.
Hayatın Omzuna çarpan dar sokaklarda
Bir yansımasıydı İstanbul;
Belki de sadece aklımızda!
Yorumlar
Yorum Gönder