BENİM ŞİİRİM: HÜZN-Ü AŞK
HÜZN-Ü AŞK İnsan irkilir artık bu yıkımdan Her geçen gün dökülen İstanbul'dan . Gider; Sevende sevmeyende gider. Kimi için huzur, Kimi için hüzün vaat eder. Kokardı İstanbul! Çöp kokardı, Egzoz kokardı. Ve bir zamanlar Tarih Kokardı! Şimdi ne İstanbul kokar; Ne de kokusunu arar! İstanbul kalmadı Kalanı da Kanalizasyon kokardı! Sevilirdi mutluluk, Sevilirdi eski sıkıntılar Sevilirdi küçük sıkıntılar içinde gelen huzur! İnsanı adam eden, Ki bazısını insanlıktan mahrum eden; Hapishane korkuluklarından daha çok! Hak yemezdi insan; Sadaka taşları vardı! Dalga geçmezdi insan; Hamal taşları vardı! Sabrederdi, dert dinlerdi insan; Binek taşları vardı! Dua ederdi, Şükrederdi İnsan; Çeşmeler ve Sebiller vardı! Yaratılanı severdi yaratandan ötürü insan; Kuş sarayları vardı! Ve... Bir zamanlar insanlar insandı, Medeniyet vardı; İstanbul vardı! Gün gelince her şey oldu bitti. Gökyüzü görünmez oldu, Halbu...